شيخ اياز جي شاعري
نه تَڙَ تي تماچي ، نـه گـنـدريءَ گُــذارا ،
اَسـارا اَسـارا ڪـينجـھر جـا ڪـنارا .
اُتر واءُ اوتـي ، جتـي عـطر تـو تـي ،
هَـيـا هـنـج ! تُـنـهـنـجـا اُتـان هِـي اُڏارا !
ڳُنڌي وارَ ڪنهن لاءِ آئينءَ ڳهيلي ؟
چَري! چاڳ ڪهڙا! ڪٿي چاهه وارا!
جڏهن کان وئين تُن وِرهَه، راس آيون،
نه گهر تي گهٽائون نه سر تي ستارا.
اڃا رُڃ مان رڙ اچي ٿي ، اچي ٿي،
متان ائين سمجهين مُئا مور سارا !
وَڏا وَڙ ڪيا نَڙ ، ڀلــي آئين چارڻ !
جَڏا جيءِ جـاڳـي پـيــا او جـــيــارا !
اڙي هي اُمارا ! مُــئي ناهه مَڪلي ،
’ ايـــــاز ‘ اڄ وتاســين پَٿــر جـا پنـارا.